.
.
24-LITTERATURE - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-
ΚΕΙΜΕΝΑ- TEXTS-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ-C.N.COUVELIS
.
ΜΕΡΟΣ 24
PART 24
Ίλια Ρεπιν,ο Ιβάν ο Τρομερός σκοτώνει τον γιο του Ιβάν(1870-1873)
Πινακοθήκη Τρετιακόφ,Μοσχα
οι τελευταίες ώρες του Ιβάν Δ'Βασίλιεβιτς
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
-
ένα παιδί,βλέπει,πετά από το παράθυρο σκυλιά και γάτες,τα κορμιά τους σκίζονται,
-δεν έχει φόβο,είναι τρελό,
κάποιος λέει,τι θα γίνει όταν μεγαλωσει;,ένας στυγνος εγκληματίας,
κάνει κίνηση στο σκάκι,το μαύρο άλογο,πονάει το στομάχι του,αντίπαλος του
ο Μπογκντάν Μπιέλσκι.βογιαρος,κόλακας,αν μπορούσε θα τον δηλητηρίαζε,
-Ιβαν Δ'Βασίλιεβιτς είστε κίτρινος,τον ακούει,νιώθει ζάλη,-πηρατε τον ψευδάργυρο,
η σύφιλη θα σας σκοτώσει,
έκανε κίνηση του πύργου,θα θυσιάσει πιόνια για να ανοιξει χώρο,η εικόνα της Ιριννας,
προκλητική,διάφανο νυχτικό,τα μισογυμνα πόδια,το μεγάλο στήθος,ξαπλωμένη στο
κρεβάτι,νύχτα,ησυχία,αυτός είναι ο Τσάρος ο Κυβερνήτης πασών των Ρωσιών,τά παντα
του ανήκουν κι αυτή η γυναίκα,ας είναι νύφη του,γυναίκα του τσαρεβιτς Φιοντόρ,
ο Φιοντόρ είναι καθυστερημένος,
-θυμασαι την Ανασταζια Ρομάνοβνα ,λέει στον Μπογκντάν Μπιέλσκι.
-ποιος δεν θυμάται την ευγενική τσαρίνα,απανταει εκείνος με χαμηλωμένο κεφάλι,
ένας ύπουλος άνθρωπος,και ταυτόχρονα κινεί τον αξιωματικό,
-ρουα,λέει,
-την δηλητηριασαν,ούρλιαξε,
η θλίψη τον έπνιξε,δεν τον ενδιαφέρει,να πούν ότι θέλουν για τη σφαγή στο Νοβγκοροντ,
αφού πέθανε εκείνη,η αγαπημένη γυναίκα,η Ανασταζια του,να πεθάνουν όλοι,
η Ιριννα τον ερέθιζε,
-τότε εμφανιστηκες εσυ,Μπογκντάν Μπιέλσκι και εκείνος ο πανούργος Μπόρις
Γκουντουνοφ,και χαλάσατε τη δουλειά,ντράπηκα τόσο,
θα σας σκότωνα,αλλα προλαβατε να με δηληριαζετε με τον ψευδάργυρο,
-η παρτίδα αυτή δεν θα τελειώσει,
τα μάτια του θολώνουν,
-σκοτωσα το γιο μου,της Αναστάζιας Ρομάνοβνα το παιδί,τον Ιβάν μου,είμαι τρελός,
πραγματικά Ιβάν ο Τρομερός,
μέσα στο μισοσκόταδο της εκκλησίας,ολομόναχος,είχε διατάξει κανεις να μην είναι εκεί,
-χτύπησα την εγκυο Γιελενα Σερεμετεβα,τη γυναίκα του Ιβάν μου,κι απεβαλε,
κι ύστερα σκοτωσα αυτόν,
ποιος θεός θα με συγχωρέσει;
ζαλίζεται,τα μάτια του θολώνουν,η απέραντη Ρωσία που ονειρεύτηκε,ο απλός λαός,
η πανούκλα των βογιαρων,σβήνεται για πάντα αυτός ο κόσμος του,
-οπως εσένα καλή μου Αναστάζια με δηλητηριασαν,
κλείνει το παραθυρο,το παιδί θα ησυχάσει,σκέφτεται,
ο τελευταίος σκύλος και η τελευταια γάτα που πετιέται είναι αυτός,ο Ιβάν Σ'Βασιλιεβιτς
ο Τρομερός,Τσάρος και Κυβερνήτης Πασών των Ρωσιών
κάποτε,
σωριάζεται και σπαει σε σκονη,
53 ετών,
το 1584 η Ιστορια
.
.
.
.
.
Φωτογραφιση-το πέρασμα του καλοκαιριου στην απουσια
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η απίθανη εμφάνιση των ανθρώπων
και η νομοτελειακή εξαφάνιση τους,
μια γραφή στην άμμο ήρθε το κύμα και την έσβησε,
η μνήμη των ανθρώπων μένει,ένα τεράστιο παραδοξο,
όταν φεύγουν οι άνθρωποι που πάνε;
σε ποια πραγματικότητα;
ποια αιωνιότητα,και πόση,τους καταπίνει;
ο άνθρωπος είναι κείμενο,το κείμενο του,
όταν το γράφει,και δεν το διαβάζεις δεν υπάρχει,
πόσο καταπληκτική η παρουσία του(από τόσα δισεκατομύρια ανθρώπων
να εμφανιστεί εδω-τωρα) και πόσο οδυνηρη η παντοτινή απουσία του,
ήρθε,φάνηκε,εξαφανίστηκε,
πόση απώλεια,ποσος θανατος,μας συνδέει ζωντανούς;
ένα μυθιστόρημα,ένα θέατρο,μια περφορμανς,και τώρα τελείωσε,
πόσοι άνθρωποι τελειώνουν;από πόσους τέτοιους αποτελείται η ζωή μας;,
αυτή η αδυσωπη μοίρα των ανθρώπων,
τα ελάχιστα όρια,σύνορα του ανθρώπου,
να είναι αδύνατο να γνωρίσεις την ανθρωπότητα,
γι'αυτους τους ανθρώπους πέρασε το καλοκαίρι εδώ-τωρα,
τώρα-εδω απόντες,
τελικα όλοι μας η ζωή
μια ολοκληρωτική απουσία,
είμαστε, παντοτινά,απόντες στους άλλους
.
.
.