.
.
GREEK POETRY
-μεταφράζοντας
William Shakespeare
-Hamlet
-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
William Shakespeare
-Hamlet-
πόσο κούφιο αυτό το αμλετικο
to be,or not to be,
η αναβλητικοτητα του,μια παιδαριώδης συμπεριφορά,
τελικά η ευγενική Οφηλία
παγωμένη στα νουφαρα,
από το ίδιο μοτίβο
τού η'η',
I Love you,or I not Love you,
αυτά τα θέατρα που αθώες ψυχές πληρωνουν
(Άμλετ και φάντασμα)
Άμλετ
-που θέλεις να με πάς;
μίλα,δεν πρόκειται να πάω παραπερα
Φαντασμα
-άκουσε με
Αμλετ
-θα το κανω
Φαντασμα
-πλησιάζει η ώρα μου,
όταν στις θειούχες και βασανιστικές φλόγες πρέπει να παραδοθω
Αμλετ
-Αλίμονο,φτωχό μου φάντασμα!
Φαντασμα
-μη με λυπάσαι,αλλά άκουσε προσεκτικά το τι θα σου πω
Αμλετ
-μίλα,είμαι αναγκασμένος να ακουσω
Φαντασμα
-τότε πρέπει να εκδικηθεις όταν θα ακουσεις
Αμλετ
-Τι;
Φαντασμα
-είμαι τού πατέρα σου το φάντασμα,καταδικασμένος
για κάποιο καιρο να περπατώ τη νυχτα,
και τή μέρα περιορισμένος να λιώνω στη φωτιά,
μέχρι τα μιαρά κριματα καμωμενα στη ζωή μου
καουν και καθαρισθουν,
αλλά αν δεν μου απαγορεύονταν να πω τα μυστικά τής φυλακής μου,
θα μπορούσα να σου διηγηθώ πράγματα που θα σου εσχιζαν τη καρδιά,
θα σου πάγωναν το αίμα τής νιότης σου,
θα'καναν τα μάτια σου να πεταχτούν απ'τις κόγχες τους,
τα περιποιημένα μαλλιά σου ν'ανακατευτουν
και οι τρίχες σου να σηκωθούν όρθιες όπως τ'αγκάθια στο σκατζόχοιρο,
αλλ'αυτό το αιώνιο μυστικό δεν πρέπει να τ'ακουσουν
αυτιά από αίμα και σάρκα,
άκου προσεκτικά,άκου,
αν ποτέ τον αγαπημένο σου πατέρα αγαπησες,
Αμλετ
-Θεέ μου!
Φαντασμα
-εκδικησου το βρωμερό και τρομερό του φονο
Αμλετ
φόνο;
Φαντασμα
-τον πιο μιαρο φόνο του,κάθε φόνος είναι μιαρος,
αλλ'αυτος ο πιο μιαρος,δολιος κι ανοσιος
Αμλετ
-έλα βιασου πες μου να μάθω,
ώστε εγώ,με φτερά τόσο γρήγορα όσο τού διαλογισμου
η'τής σκέψης τού έρωτα,να ορμησω στην εκδίκηση μου
Φαντασμα
-σε βρίσκω ακριβώς όπως πρεπει,
και πιο αναισθητος θα'πρεπε να'σαι από το χοντρο αγριόχορτο
που ριζώνει μ'ευκολια στης Λήθης την όχθη,
για να μην αναστατωθεις απ'αυτο,
τώρα,Άμλετ,άκου,
διέδωσαν πως,ενω κοιμόμουν στο κήπο μου,
ένα φίδι με τσίμπησε,
έτσι όλα τ'αυτια τής Δανίας βαριά τα κουφαινει
το ψέμα τού θάνατου μου,
αλλά μάθε,ευγενικο μου παιδί,
το φίδι που τσίμπησε τη ζωή τού πατέρα σου
τώρα φορά τη κορώνα του
HAMLET
Where wilt thou lead me? Speak, I’ll go no further.
GHOST
Mark me.
HAMLET
I will.
GHOST
My hour is almost come
When I to sulfurous and tormenting flames
Must render up myself.
HAMLET
Alas, poor ghost!
GHOST
Pity me not, but lend thy serious hearing
To what I shall unfold.
HAMLET
Speak. I am bound to hear.
GHOST
So art thou to revenge when thou shalt hear.
HAMLET
What?
GHOST
I am thy father’s spirit,
Doomed for a certain term to walk the night
And for the day confined to fast in fires,
Till the foul crimes done in my days of nature
Are burnt and purged away.
But that I am forbid
To tell the secrets of my prison house,
I could a tale unfold whose lightest word
Would harrow up thy soul, freeze thy young blood,
Make thy two eyes, like stars, start from their
spheres,
Thy knotted and combinèd locks to part
And each particular hair to stand on end,
Like quills upon the fearful porpentine.
But this eternal blazon must not be
To ears of flesh and blood. List, list, O, list!
If thou didst ever thy dear father love—
HAMLET
O God!
GHOST
Revenge his foul and most unnatural murder
HAMLET
Murder?
GHOST
Murder most foul, as in the best it is.
But this most foul, strange and unnatural.
HAMLET
Haste me to know ’t, that I, with wings as swift
As meditation or the thoughts of love,
May sweep to my revenge.
GHOST
I find thee apt,
And duller shouldst thou be than the fat weed
That roots itself in ease on Lethe wharf,
Wouldst thou not stir in this.
Now, Hamlet, hear.
‘Tis given out that, sleeping in my orchard,
A serpent stung me.
So the whole ear of Denmark
Is by a forgèd process of my death
Rankly abused.
But know, thou noble youth,
The serpent that did sting thy father’s life
Now wears his crown.
.
.
.
