.
.
23-LITTERATURE - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-
ΚΕΙΜΕΝΑ- TEXTS-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ-C.N.COUVELIS
.
ΜΕΡΟΣ 23
PART 23
μετά την καταστροφή
-χ.ν.κουβελης c n.couvelis
μετά την καταστροφή,ένιωθε ένα μεγάλο κενό μέσα του, απύθμενο,ο κόσμος είχε απομακρυνθεί,ερημιά,έπειτα σκοτάδι,και τότε εμφανίστηκε ότι χάθηκε,με την παραμικρή λεπτομέρεια,τα πάντα,η μελαγχολία τον κυρίεψε,ένας τεράστιος λαβύρινθος,κι αυτός γυρνούσε μέσα του,χωρίς έξοδο,η μνήμη δυνατή,οδυνηρή,ήθελε να μην είχε ζήσει τίποτα,όμως όλα αυτά συνέβηκαν,τον πνίγουν,ξέρει,δεν μπορεί,να ξεφύγει,σ'αυτο το χώρο ήταν εκείνο,στον άλλο άλλο,όλοι οι χώροι γεμάτοι από αυτά που συνέβησαν,πράξεις και συναισθήματα,έντονα επίμονα επαναλαμβανόμενα,μετά από,άπειρη,περιπλάνηση έφτασε στο κέντρο του λαβυρινθου του,μια τεράστια κυβικη λευκη αίθουσα,κενή,στο κέντρο της ξάπλωσε,σταύρωσε τα χέρια,έκλεισε τα μάτια,το τέλος του,η αιωνιότητα της ηττας του
.
.
.
οι ιστορίες του κ Κ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
-1-
τον τελευταίο καιρό ο κ.Κ συνήθιζε να κάθεται μόνος του στο τραπέζι σε πολυσύχναστα μέρη,κυρίως καφέ,περικυκλωμένος από πλήθος παρεες ανθρώπων,σιωπηλός,σχεδόν ακίνητος,
αυτό το παρατηρησε καποιος γνωστός του και τον ρώτησε,
-τι σας συμβαίνει;και κάθεστε μόνος σας,αυτό μήπως δείχνει αντικοινωνικότητα,και μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί εγωιστική μισανθρωπια από μέρος σας
-καθολου,φίλε μου,απάντησε χαμογελώντας ο κ Κ,
απλά συνηθίζω στην ανυπαρξια
-αυτο είναι επικίνδυνο για την ψυχολογία σας,αντέδρασε ο άλλος,
-αντιθετα,απάντησε ο κ Κ,είναι η μοναδική μορφή ύπαρξης του ανθρώπου,
σταμάτησε,και μετά από λίγο,συνεχισε,
-η αιωνιοτητα
στο γεμάτο από παρέες ανθρώπων καφέ που κάθονταν μόνος του,όπως συνήθιζε τώρα τελευταία,ο κ Κ,πέρασε μια γνωστή του νεαρή γυναίκα,και κάθισε για λίγο,αριστερά τέσσερα παιδιά,τρία αγόρια κι ένα κορίτσι,κάθονταν με τα κινητά τους και μιλούσαν,δείχνοντας το ένα στο άλλο,εκείνη την ώρα ήταν στο χώρο πολλές οικογενειες και πολλά παιδιά,
η γυναίκα είπε:
- τα παιδιά είναι χαρά
-στο μέλλον,απάντησε σοβαρά ο κ.Κ,θα έχουμε μια πολύ χειρότερη ανθρωπότητα,
-αυτο είναι άδικο να το λες,απαισιόδοξο,αντέδρασε η νεαρή γυναίκα
-ειναι η συνειδητοποίηση της σκληρης πραγματικοτητας,απάντησε ο κ Κ
-5-
μια χειμωνιατκη μέρα ο κ Κ πήγε σε μια απόμακρη ερημική παραλία,ο ήλιος έλαμπε,η θάλασσα ήρεμη,η άμμος ζεστή,πάνω της τα ίχνη των βημάτων του καθώς περπατουσε,τότε είδε μια πέτρα,έσκυψε και την πήρε στο χέρι του,μέσα της ενσωματωμένο ένα κοχύλι,απολιθωμένο,
άφησε πάλι την πέτρα στη θέση της,
'η τέλεια κατάληξη της υπαρξης'σκέφτηκε
.
.
.